Λίγκρες – Αύγουστος 2009

Ο γιος του Αιόλου παίρνει φόρα από την γκρίζα κορυφή του Ασιδέρωτου (έτσι το λένε) βουνού, γίνεται αδάμαστος σίφουνας και λυσσομανά στην κατηφόρα, παιχνιδίζοντας άγρια με τις κοινωνίες των φυτών της πλαγιάς, με τους βράχους και τα μικρά φαράγκια, ξεσηκώνει την καυτή άμμο της παραλίας και πολεμά να φουρτουνιάσει τη θάλασσα του Λυβικού.
Το ναζιάρικο και γάργαρο τραγούδι του μικρού καταρράκτη ανάμεσα στις μυρτιές, τις σφάκες, το φλισκούνι, τις βουρλιές και τα άλλα υδροχαρή, δίπλα από τη «Βίλα Μαρία», που μας νανούριζε χθες, φαίνεται να το καπακιάζει η απίστευτη ποικιλία των ήχων της φύσης που ξεσήκωσε ο άνεμος στην πλαγιά. Προσπαθώ να ξεχωρίσω και να απομονώσω τους ήχους μα μπερδεύομαι. Τούτοι οι ήχοι ανακατεύονται με τα χρώματα και με τις μυρουδιές. Οι αποχρώσεις του πράσινου στα φυλλώματα φαίνεται να συμμετέχουν στη αρμονία της μουσικής όπως συμμετέχουν και οι απίθανες ποικιλίες των αρωμάτων, της ρητίνης του σχίνου και της τεραμιθιάς, της θυμόλης του θυμαριού, της καρβακρόλης της θρύμπας και του φλισκουνιού, των αιθέριων ελαίων της φασκομηλιάς και όλα μαζί γίνονται ένα με το τραγούδι της γης.
Αισθάνομαι το τραγούδι της φύσης μα δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι μοιρολόι της θλίψης για την φθορά και τον θάνατο, αν είναι ωδή στη μαγεία του έρωτα για την αναπαραγωγή και την αειφορία ή αν είναι πολεμικό σάλπισμα δυνάμεων ομοιόστασης στον αγώνα του ανταγωνισμού ειδών και πληθυσμών στην διαχρονική εξελικτική πορεία της φύσης.
Ανεμοκονσέρτο με πνευστά και κρουστά , ήχοι που σμίγουν με χρώματα και αρώματα, σε μια μυστηριακή αλλά αρμονική μουσική πληρότητα, μια μουσική που μπορεί να ζωντανέψει και να εμπνεύσει τις πιο υγιείς δυνάμεις του πνεύματος και της ψυχής. Ή μπορεί να ισοπεδώσει και να αφανίσει φιλοσοφίες αιώνων, αναλύσεις και περιγραφές φυσικών και βιολογικών επιστημών, θεωρίες και εμπειρίες καλλιτεχνών, φιλοσόφων και διανοουμένων.
Νάτη πάλι βασανιστική και απάλευτη, αυτή η ανεμοθύελα της σκέψης, που αναζητεί την αλήθεια και την ηθική μέσα στις εκφραστικές εκδηλώσεις της φύσης.
Ας είναι κατάκρυφη αυταπάτη, ας είναι διαστροφή της φαινομενικής αλήθειας, ας είναι πρόσκαιρο και συμπλεγματικό βίωμα, ας είναι απόξενο και μυθοπλαστικό θάμπος της ψυχής. Εμένα με γεμίζει αυτή η μαγεία του κόσμου που έπλασα και τραγουδά με τον λυρισμό των χρωμάτων και με τις ευωδιές και που δεν ντροπιάζει την καρδιά μου …, μεγάλε Νίκο Καζαντζάκη.
Τούτο το βράδυ αγκυρώσαμε το φεγγάρι και δέσαμε τα όνειρα μας για να χορέψουμε μέχρι το πρωί, για την επέτειο του έρωτα μας, με την γυναίκα μου, με τον Μανώλη και τη Σοφία, με την Αρεζίνα, την Παναγιώτα και το Μιχάλη, με τον Γιάννη και την Λαμπρινή με την Πόπη και τη Μαρία, με τη Μαρία της ταβέρνας, τον Μάνο, τη Νέλη και τον Αντώνη.
Στην αφανή πορεία μας, σταθμός οι Λίγκρες του Κεραμέ, ανάμεσα σε Τριόπετρα και Πρέβελη. Θα ξανάρθουμε ….

Νικ. Παπ.