Γαία πυρί (ξανά…) μειχθήτω

Ο «στρατηγός άνεμος», έκανε θρύψαλα κάτω από την μπότα του, το γυάλινο σχέδιο του Ξενοκράτη, στις ανατολικές πλαγιές της Πεντέλης.
Τα μέτωπα της φωτιάς περικυκλώνονται από δυνάμεις υπεύθυνες και ανεύθυνες και ταυτόχρονα περικυκλώνουν τα πάντα καθώς πηδούν δρόμους , λεωφόρους, ξέφωτα, οικισμούς, ρεματιές και ελπίδες. Οι εστίες διακλαδίζονται και διασκορπίζονται, οι ευθύνες λαμπαδιασμένες κατακερματίζονται σε πανικόβλητους ανίκανους, άσχετους και καπνισμένους αναρμόδιους. Οι κραυγές της αγωνίας, του πανικού και της οργής των εγκλωβισμένων, καπακιάζονται από τις ανεύθυνες κραυγές των καναλιών.
Το πανέμορφο, ευωδιαστό, ολοζώντανο και καταπράσινο τοπίο, μυρίζει καμένη σάρκα, καμένες ευθύνες και υποσχέσεις, γίνεται γκρίζο και η καρδιά μας κατάμαυρη.
Αλλαζονικός ο ηγεμώνας της κεντρικής εξουσίας βγήκε στο γυαλί για να ανακοινώσει με αυτάρεσκη υπερηφάνεια, σεμνά και ταπεινά όπως συνηθίζει, πως σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες οι δυνάμεις του κράτους δίνουν άνιση μάχη με τις φλόγες, με άμεση προτεραιότητα την προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών.
Επίσης αλαζονικός και στρουφόμορφος ο ηγεμόνας των εσωτερικών βγήκε και αυτός στο γυαλί χωρίς πανικό, για να ενημερώσει τους υποτακτικούς, πως οι υπηρεσίες της ηγεμονίας του εννιαίες και συντονισμένες μάχονται ηρωικά, αλλά το ανάγλυφο και η μορφολογία δεν βοηθούν, και πως πρέπει και εμείς να κάνομε το σταυρό μας να σταματήσουν οι αέρηδες.
Ο εκπρόσωπος της ηγεμονίας είπε τα δικά του παχεια και μεγάλα λόγια για τον συντονισμό, δίνοντας και στα πεύκα τις ευθύνες που τους αναλογούν, γιατί παρεμποδίζουν … τα άτιμα το έργο της κατάσβεσης.
Ο Σαρακατσάνος ηγεμόνας της χωροταξίας δεν μίλησε και γιατι να μιλήσει άλλωστε; Ούτε ο ηγεμόνας της Γεωργίας μίλησε.
Ο αρμόδιος με τα γαλόνια είπε ένα σύντομο ανέκδοτο για να γελάσουν και οι πιο πικραμένοι … έρχονται λέει εξειδικευμένοι υλοτόμοι από την βόρεια Ελλάδα για να κάμουν αντιπυρικές ζώνες.
Οι πολιτικές, οι διοικητικές και οι επιχειρησιακές ευθύνες κρούφτηκαν, με τα κροκοδείλια δάκρυα και τις ίδιες χωρίς έμπνευση υποσχέσεις όπως γίνεται κάθε φορά.
Το φιλότιμο σκούριασε. Καμιά συγνώμη, καμιά έστω μαϊμού παραίτηση.
Τον λογαριασμό οικονομικό και οικολογικό θα τον πληρώσουμε εμείς οι υποτακτικοί και τα παιδιά μας.
Ασήμαντος πολίτης, ζητώ ταπεινά συγνώμη από τα μικρά παιδιά της ηγεμονίας και από τα παιδιά που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί. Δεν έχω από πού να παραιτηθώ. Απαιτώ όμως να παραιτηθούν όλα τα πεύκα.
ηθικό δίδαγμα της (ανήθικης) εξουσίας διαχρονικά ...
από την αρχαία εποχή : Γαία πυρί μειχθήτω
από την εποχή του Όθωνα : Εμείς δεν θέλουμε δάση, χρήματα θέλουμε.
από την εποχή του Πασοκ : οι δασικοι είναι άχρηστοι γιατί δεν ξέρουν να σβήνουν φωτιές.
από την εποχή της ΝΔ : το ΠΑΣΟΚ φταίει.
από την εποχή κάθε εξουσίας : εμείς ψηφαλάκια θέλουμε.

Νικ. Παπ.

Λίγκρες – Αύγουστος 2009

Ο γιος του Αιόλου παίρνει φόρα από την γκρίζα κορυφή του Ασιδέρωτου (έτσι το λένε) βουνού, γίνεται αδάμαστος σίφουνας και λυσσομανά στην κατηφόρα, παιχνιδίζοντας άγρια με τις κοινωνίες των φυτών της πλαγιάς, με τους βράχους και τα μικρά φαράγκια, ξεσηκώνει την καυτή άμμο της παραλίας και πολεμά να φουρτουνιάσει τη θάλασσα του Λυβικού.
Το ναζιάρικο και γάργαρο τραγούδι του μικρού καταρράκτη ανάμεσα στις μυρτιές, τις σφάκες, το φλισκούνι, τις βουρλιές και τα άλλα υδροχαρή, δίπλα από τη «Βίλα Μαρία», που μας νανούριζε χθες, φαίνεται να το καπακιάζει η απίστευτη ποικιλία των ήχων της φύσης που ξεσήκωσε ο άνεμος στην πλαγιά. Προσπαθώ να ξεχωρίσω και να απομονώσω τους ήχους μα μπερδεύομαι. Τούτοι οι ήχοι ανακατεύονται με τα χρώματα και με τις μυρουδιές. Οι αποχρώσεις του πράσινου στα φυλλώματα φαίνεται να συμμετέχουν στη αρμονία της μουσικής όπως συμμετέχουν και οι απίθανες ποικιλίες των αρωμάτων, της ρητίνης του σχίνου και της τεραμιθιάς, της θυμόλης του θυμαριού, της καρβακρόλης της θρύμπας και του φλισκουνιού, των αιθέριων ελαίων της φασκομηλιάς και όλα μαζί γίνονται ένα με το τραγούδι της γης.
Αισθάνομαι το τραγούδι της φύσης μα δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι μοιρολόι της θλίψης για την φθορά και τον θάνατο, αν είναι ωδή στη μαγεία του έρωτα για την αναπαραγωγή και την αειφορία ή αν είναι πολεμικό σάλπισμα δυνάμεων ομοιόστασης στον αγώνα του ανταγωνισμού ειδών και πληθυσμών στην διαχρονική εξελικτική πορεία της φύσης.
Ανεμοκονσέρτο με πνευστά και κρουστά , ήχοι που σμίγουν με χρώματα και αρώματα, σε μια μυστηριακή αλλά αρμονική μουσική πληρότητα, μια μουσική που μπορεί να ζωντανέψει και να εμπνεύσει τις πιο υγιείς δυνάμεις του πνεύματος και της ψυχής. Ή μπορεί να ισοπεδώσει και να αφανίσει φιλοσοφίες αιώνων, αναλύσεις και περιγραφές φυσικών και βιολογικών επιστημών, θεωρίες και εμπειρίες καλλιτεχνών, φιλοσόφων και διανοουμένων.
Νάτη πάλι βασανιστική και απάλευτη, αυτή η ανεμοθύελα της σκέψης, που αναζητεί την αλήθεια και την ηθική μέσα στις εκφραστικές εκδηλώσεις της φύσης.
Ας είναι κατάκρυφη αυταπάτη, ας είναι διαστροφή της φαινομενικής αλήθειας, ας είναι πρόσκαιρο και συμπλεγματικό βίωμα, ας είναι απόξενο και μυθοπλαστικό θάμπος της ψυχής. Εμένα με γεμίζει αυτή η μαγεία του κόσμου που έπλασα και τραγουδά με τον λυρισμό των χρωμάτων και με τις ευωδιές και που δεν ντροπιάζει την καρδιά μου …, μεγάλε Νίκο Καζαντζάκη.
Τούτο το βράδυ αγκυρώσαμε το φεγγάρι και δέσαμε τα όνειρα μας για να χορέψουμε μέχρι το πρωί, για την επέτειο του έρωτα μας, με την γυναίκα μου, με τον Μανώλη και τη Σοφία, με την Αρεζίνα, την Παναγιώτα και το Μιχάλη, με τον Γιάννη και την Λαμπρινή με την Πόπη και τη Μαρία, με τη Μαρία της ταβέρνας, τον Μάνο, τη Νέλη και τον Αντώνη.
Στην αφανή πορεία μας, σταθμός οι Λίγκρες του Κεραμέ, ανάμεσα σε Τριόπετρα και Πρέβελη. Θα ξανάρθουμε ….

Νικ. Παπ.

Η Αγριελιά σύμβολο για τον αγώνα της ζωής

Αγέρωχη και πεισματάρα αγριελιά, που άπλωσες βαθιές θεμέλιες ρίζες στο χώμα και την πέτρα, για να κρατάς γερά στους δύσκολους καιρούς των ανέμων και να ρουφάς νερό και τροφή για να αντιστέκεσαι στην πυρά του καλοκαιριού.
Μαχητική αγριελιά που λυγίζεις αρμονικά τα κύτταρα σου και το κορμί σου σαν να θέλεις να φανείς πως χορεύεις, στην πράξη όμως παίρνεις θέση δυναμικής αυτοάμυνας για να αντισταθείς στις θύελλες των ανέμων και της ζωής..
Όμορφη και ευγενική αγριελιά. Που ρίχνεις προς τα πίσω ναζιάρικα την αχτένιστη κόμη σου, στολισμένη - πότε με λιλιπούτεια άσπρα ανθάκια – πότε με ζουμερόχυμους πρασινόμαυρους καρπούς, για να σπέρνεις τριγύρω απογόνους και να κερνάς τροφή τα πουλιά της απέραντης γειτονιάς σου.
Σοφή και πανέξυπνη αγριελιά που μαζεύεις στις χούφτες των αργυροπράσινων φύλλων σου το φως του ήλιου και τα ανόργανα στοιχεία του αέρα και τα μετουσιώνεις σε οργανικά κύτταρα της σάρκας σου για να μπορείς και να ζεις αλλά κυρίως να δίνεις καρπούς και οξυγόνο της ζωής.
Αγνή και φιλόξενη αγριελιά, ποιος ξέρει πόσους ληστές και κουρσάρους (ε)δρόσισες κάτω από τον μοναδικό στην γειτονιά ίσκιο σου και μπράβο σου που άντεξες να ακούσεις τα ανήθικα παραμύθια τους.
Νικ. Παπ.

Ιερές και Άγιες αυθαιρεσίες

Στον δρόμο από την Σταλίδα στον Μοχό, οι φόρμες, οι γραμμές, το χρώμα και η υφή - κυρίαρχα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του τοπίου - συνθέτουν την αισθητική αρμονία.
Η άγρια χλωριδική σύνθεση με την αγριελιά την άγρια χαρουπιά τον σκίνο το κατσοπρίνι τον ασπάλαθο την μαυραγκαθιά και τα άλλα αυτοφυή, ευωδιάζουν τον αέρα και ακτινογραφούν την ληστρική ιστορική διαδρομή και εξέλιξη της Κρητικής γης.
Πανοραματικό το θέαμα προς το Κρητικό πέλαγος.
Όλα μαζί δημιουργούν συναίσθημα υψηλής αισθητικής και οικολογικής ευαισθησίας στον κάθε περαστικό (ντόπιο ή ξένο). Είτε το θέλει είτε δεν το θέλει.
Ανήθικο (αισθητικό – οικολογικό – τοπιακό – αρχιτεκτονικό) έγκλημα η άγρια πληγή που ξεκοιλιάζει την οριογραμμή του ορίζοντα τούτου του τοπίου.
Στην πρόσοψη ο τεράστιος ναός από ατόφιο τσιμέντο, (μέσα στο τοπίο της πέτρας - μπορεί να είναι στο σχέδιο η επένδυση με πέτρα), μοιάζει με φρούριο. Για να γεννά και να διεγείρει θρησκευτικά συναισθήματα αγνών και ανυποψίαστων πιστών, και να κουκουλώνει τα παράπλευρα τσιμεντένια υπόστεγα που μοιάζουν με πολεμικά καταφύγια, και τον πολυτελούς εμφάνισης Κυκλαδίτικου τύπου Πύργο (με υψωμένη για να ανεμίζει την Ελληνική σημαία) που μοιάζει τουριστικό θέρετρο, αλλά είναι όλα μαζί περιβαλλοντικό φέρετρο του φυσικού τοπίου και της φυσικής ομορφιάς.
Πρόκληση για την κοινή λογική και το δημόσιο αίσθημα.
Ερώτημα για τους αρμόδιους … για τους ταγούς της εξουσίας του τόπου … για τις υπηρεσίες .. της περιφέρειας, για τις υπηρεσίες .. της αυτοδιοίκησης μα και για την τοπική κοινωνία.
«Ποιος – πότε – πως – γιατί – με ποιο δικαίωμα – με ποιους νόμους – με ποιες άδειες» άφησε να εκτελεστεί αυτό το έγκλημα ; ; ; ;
Ποιος πλήρωσε τόσα λεφτά, σήμερα που ο απλός πολίτης σφίγγει ολοένα και περισσότερο το ζωνάρι της φτώχειας για να επιβιώνει έντιμα και νόμιμα ;;;;;
Αν το πρόσχημα είναι μια εκκλησία που μπαίνει μπροστά κάποιος πρέπει να μας προστατέψει από τις Ιερές και Άγιες αυθαιρεσίες.
Νικ. Παπ.

ΑΝΤΙ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ

Στο αποβασίλεμα της επαγγελματικής μου πορείας δεν υπάρχει διάθεση για απολογισμό. Απλά μετρώ τις μέρες της φυλακής και βαυκαλίζομαι πως μπορώ να γίνω «ελεύθερος».
Ανεμοθύελλα σκέψεων ανακατεύει την θολούρα της απέραντης καταχνιάς, που καταπλακώνει τις παλιές προδομένες ιδέες, τα χαμένα παρορμητικά οράματα της άλλοτε ρομαντικής νιότης.
Ονειροπαρμένος κυνηγός του ανέφικτου, δεν έχω ακολουθήσει πορεία αυτογνωσίας. Αν έχω αναζητήσει θεούς τους αναζήτησα ανάμεσα στους ανθρώπους και πρέπει να τους βρήκα. Και αν έχω κυνηγήσει εχθρούς ήταν ανύπαρκτοι σαν τους ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη και καταχλευάστηκα.
Η πραγματικότητα στην χαλαρή μου αντίληψη προβάλει σήμερα ανήθικη και την διαχειρίζονται ανήθικες εξουσίες. Ίδιες με αυτές που κάποτε κανάκιζα, που δόξαζα και χειροκροτούσα.
Αμετανόητα ρομαντικός ψάχνω την ελπίδα. Ίσως όμως να αναζητώ καταφύγιο – σανίδα σωτηρίας για την παραπέρα μου ύπαρξη.
Η σύγχρονη τεχνολογία της επικοινωνίας (που δεν έχει βέβαια ούτε αυτή φραγμούς ηθικής), επιτρέπει την αυτομαστίγωση της (μεταλλαγμένης από τα χρόνια) σκέψης μου και το παίρνω σαν ένα παιχνίδι για να περνούν οι ώρες μου.
Δημιουργώ αυτή τη σελίδα σαν ημερολόγιο καταγγελίας του ανήθικου και της λανθάνουσας ή της έκδηλης ανομίας που πλημμυρίζει την εποχή μας.
Δεν έχω αυταπάτες, πως μπορώ να αλλάξω το κακό. Γνωρίζω πως χωρίς θυσίες δεν μπορούν να υπάρξουν ελπίδες. Και εγώ δεν έχω τίποτα να ρισκάρω, γράφω εκ του ασφαλούς, άρα είμαι τζάμπα μάγκας.
Σας αγαπώ όλους και εσάς που θα με αγνοήσετε, και εσάς που θα με κατανοήσετε και εσάς που θα με πετροβολήσετε (πιο πολύ εσάς). …….