Κατάχλωμη μέρα, θλιμμένο τοπίο, καψαλιασμένο.
Μπουκώνει η ψυχή και γεμίζει αγκάθια. Να γράψεις τι; Έχεις αδειάσει από λέξεις και γράμματα.
Οι εικόνες μιλούν
Είναι θράσος να αναζητάμε τους υπεύθυνους γι αυτή την παρακμιακή εικόνα. Και να βγάνουμε την ουρά μας απ’ έξω.
Ευθύνες στους πολιτικούς, στους δημόσιους φορείς, στους τοπικούς φορείς, στον απρόβλεπτο και αθεόφοβο Κρουταλιώτικο άνεμο που λυσσομανά, στην κάψα του καλοκαιριού, στο κακοτράχαλο ανάγλυφο. Αναμάρτητοι και αθώοι εμείς.
Αυτό το χάλι είναι η δική μας εικόνα. Σακατεμένες απόψεις για το περιβάλλον μας, πυρπολημένες ιδέες για τη ζωή μας, μουχλιασμένες σκέψεις για το αύριο, μαύρα κορμιά, άδεια κεφάλια, κούφια υπευθυνότητα, καμένο φιλότιμο.
Ο δαιμονικός χορός της φωτιάς αφήνει πίσω του ένα τοπίο που ντροπιάζει την καρδιά μας.
Τα έχουν πάρει στο κρανίο οι φοίνικες. Σηκώθηκαν οι τρίχες της κεφαλής τους από το θυμό. Τα φτερόμορφα φύλλα τους έγιναν μαύρα μαστίγια οργής.
Βιάζονται να ξεπετάξουν καινούργιους βλαστούς.
μέσα από το κάρβουνο και τη στάχτη
Τώρα οι σπόροι των καμένων φυτών που κοιμούνται κάτω από τις στάχτες, ετοιμάζονται να μπουμπουκιάσουν.
Τώρα υπόγειοι νυσταγμένοι οφθαλμοί, ξυπνούν από το λήθαργο και ετοιμάζονται να αναγεννήσουν τον σκίνο, τη λυγαριά, την αγριοχαρουπιά, την αγριελιά, την μυρτιά, τα βούρλα, τα αγριοκάλαμα, τις μαυραγκαθιές, τους ασπαλάθους, τις αγκαραθιές και όλα τα άλλα φρύγανα και υδροχαρή. Αρκεί όλοι μας, αργόμισθοι, αργόσχολοι, τεμπέληδες που κάνουμε τους ειδικούς να μη κάνουμε φασαρία.
Ένας ήλιος μάλαμα στραφταλιάζει τα νερά του λιβυκού.
ηλιοκαμένα κορμιά που κάνουν αδιάφορα τις βουτιές τους και τους τσούζει τα μάτια μόνο η αλμύρα της θάλασσας.
Τριάντα μέτρα πιο κάτω, στην άκρη της καμένης γης, πλαστικές σακούλες και μπουκάλες στροβιλίζονται στη χωματερή του ανέμου.
Τελειώνοντας να ομολογήσω την αμαρτία μου.
Μπήκε στη μαύρη σκέψη μου, ρητορικό ερώτημα για τις δυνάμεις καταστολής που πήραν εύσημα γιατί κατάφεραν λέει να σώσουν το μοναστήρι του Πρέβελη, αλλά δεν πρόλαβαν να σώσουν το πανάρχαιο μοναστήρι του Θεόφραστου φοίνικα : "Μήπως δύο ελαφρού τύπου βενζιναντλίες (του 1 hp) και δύο υψηλής πίεσης λάστιχα (των 30 μ), συνολικού κόστους όχι πάνω από 500 ευρώ, μία από αριστερά και μία από δεξιά του πλωτού ποταμού, ήταν αρκετά για να αποτρέψουν την πυρκαγιά στο φοινικόδασος ;" Λέω μήπως ???
Δεύτερο ερώτημα ρητορικό και ανόητο : αν δηλαδή το μοναστήρι του Πρέβελη ήταν στη θέση του φοινικοδάσους θα καιγότανε ; δε νομίζω !!!
Τρίτο χαζό ερώτημα, προς το WWF και τον φίλο μου Καλούστ (τι σχέση έχουν τα καημένα και καμένα πευκαλούδια και κυπαρισσούλια στα ανάντη - που τα δαιμονοποιούμε) με την καταστροφή στην κοιλάδα του φοινικοδάσους, όπου επικυριαρχούσαν υδρόβια, υδροχαρή, πλατύφυλλα είδη βλάστησης κατά τεκμήριο μεγαλύτερης αντοχής στην πυρκαγιά ;
Το πανάκριβο (ολοκληρωμένο Σύστημα Διαχείρισης Κρίσεων και αντιμετώπισης πυρκαγιών στο πρινοδάσος του Ρούβα και το φοινικόδασος της Μονής Πρέβελης, κόστισε 1.180.967,90 €) σύστημα πυρανίχνευσης που πληρώθηκε από τις οικονομίες του λαού, ήταν έτσι και αλλιώς σκανδαλωδώς άχρηστο.
Νικ Παπ
